Wpłacone, zalicytowane. I nie zamierzam się z tym ukrywać.
Na pierwszy finał zabrali mnie rodzice. Z kieszenią pełną monet biegałam od skarbonki do skarbonki wrzucając monetki. Bo tak mnie wychowano. Nie potrzebowałam ekstra zapewnień, że idzie na dobry cel. Faktur, dowodów wpłat. Co roku jeździliśmy na Rynek, co roku wrzucaliśmy i zbieraliśmy naklejki. Rok w rok. Z jednym finałem przerwy, gdzie byłam tak chora, że nie wiedziałam jak się nazywam. Rodzice pojechali sami.
Nigdy nie było nam potrzebne prześwietlanie Jurka Owsiaka aby wierzyć, że robi to by pomagać. Że ratuje życia. Nigdy nie były nam potrzebne namacalne dowody.
Jednak gdy moja babcia wylądowała w szpitalu w stanie krytycznym całkiem niedawno, połowa sprzętu, który ją otaczał, miała naklejkowe serduszka. Nie raz i nie dwa ten sprzęt uratował jej życie. Nastał moment w naszym rodzinnym życiu, gdy na SOR trafił mój tata. Na sprzęcie, którym go ratowano były czerwone serduszka. Na sprzęcie, który podtrzymywał go przy zyciu również. A gdy o 5 rano wzywaliśmy karetkę do mojej mamy, ta, która podjechała, na ściance miała wielkie logo Orkiestry.
Nie było mi to potrzebne, aby wierzyć w Orkiestrę. Ale było mi to potrzebne aby zobaczyć jak bardzo nie mam ochoty użerać się z zaślepionymi nienawiścią hejtersami. Dlatego wszelkich przeciwników pomagania innym bardzo serdecznie proszę o odzaprzyjaźnienie się. I bardzo proszę o nie wyjeżdżanie mi z tym, że NFZ więcej, że Caritas też, że 8% idzie na Fundację. NFZ zabiło mojego ojca i moją babcię. Caritas sprzedało ciuchy, które przekazałam dla biednych. A te 8% idzie też na szkolenie dzieciaków z CPR. Ilu z Was potrafi udzielić pierwszej pomocy? Bo jak ostatnio reanimowałam z matką człowieka na ziemi w kaplicy, to nikt nawet się nie ruszył. Za to opierdolił mnie ksiądz, że opóźniam nabożeństwo.
Wystarczy odrobina nadziei. Pozytywne myślenie wszystko odmieni. I zdrowy rozsądek. Czego Wam i sobie serdecznie życzę.
Leave a Reply